بررسی کیفیت زندگی سالمندان تحت پوشش مراکز بهداشتی- درمانی استان اصفهان و ارتباط آن با افسردگی و شاخص توده ی بدنی

چکیده مقدمه: چالش اصلی بهداشت عمومی در قرن بیستم، «افزایش امید به زندگی» بود، در حالی که چالش اصلی در قرن بیست و یکم، « زندگی با کیفیت بهتر» است. هدف از زندگی سالمندان، نه تنها عمر طولانی و زنده بودن آن ها، بلکه بهبود کیفیت زندگی آنان می باشد. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی چگونگی کیفیت زندگی سالمندان و ارتباط آن با افسردگی و شاخص توده ی بدنی (bmi یا body mass index) در استان اصفهان بود. روش ها: مطالعه ی حاضر، توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی بود که در سال 1389 بر روی 637 سالمند در استان اصفهان به روش نمونه گیری طبقه ای خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انجام شد. اطلاعات کیفیت زندگی و نمره ی افسردگی بر اساس پرسش نامه های کیفیت زندگی 36 موردی و مقیاس افسردگی سالمندان جمع آوری شد. اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss به روش آمار توصیفی و آزمون های t، anovaone-way  و نیز آزمون های ضریب همبستگی spearman و pearson مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 637 سالمند با میانگین سنی 32/6 ± 74/68 سال (بالاترین سن 89 سال) در مطالعه وارد شدند. میانگین نمره ی کیفیت زندگی 60/20 ± 56/54 بود. مرد بودن، سن پایین تر و افزایش سطح تحصیلات، با کیفیت زندگی و برخی از ابعادآن ارتباط مستقیمی داشت و تنها در بعد فعالیت فیزیکی با bmi رابطه ی معکوس مشاهده شد. نتیجه گیری: کیفیت زندگی سالمندان در حد متوسط است و نیاز به توجه بیشتری دارد. مطالعه ی حاضر در راستای مطالعات قبلی است که در آن، کیفیت زندگی با افزایش سن، زن بودن و تحصیلات پایین تر کاهش نشان داد. همچنین، از نظر وضعیت روانی، رابطه ای میان افسردگی و ابعاد کیفیت زندگی مشاهده نشد که می تواند نشان دهنده ی تعدد عوامل مؤثر بر کیفیت زندگی سالمندان باشد.